فراسوی خبر... 17 اسفند

راهی که عُمر البشیر گشود

منصور امان

پس لرزه های صُدور حُکم دستگیری رییس جمهوری سودان از سوی تریبونال بین المللی لاهه، همچنان در حال تکان دادن حُکومت جمهوری اسلامی است. رژیم مُلاها روز آدینه، آقای علی لاریجانی، یک پایور بُلند پایه خود را برای ابراز همبستگی با آقای عُمر البشیر، رییس جمهوری سودان به این کشور فرستاد.

اگر چه این اقدام با هدف نشان دادن بی اعتنایی رژیم مُلاها به حُکم دیوان جهانی لاهه صورت می گیرد اما همزمان نیروی مُحرکی که رهبران رژیم مُلاها را به در پیش گرفتن این رویکرد وادار ساخته را نیز به گونه روشن تری مُعرفی می کُند. آنها با نگاه به احتمال دُچار شُدن به سرنوشتی مُشابه آقای البشیر، واکُنشهای خود را تنظیم می کُنند.

بسیج همه جانبه دستگاه های دولتی علیه تصمیم دیوان لاهه که با ابراز مُخالفت نقالان در نماز جُمعه همراه شُده است، نگرانی عمیق دستگاه رهبری جمهوری اسلامی از مفهوم، پیامدها و گُستره ی این حُکم بی پیشینه را آشکار ساخته است. درک مزبور به ویژه از آن رو گردانندگان رژیم مُلاها برآشُفته می کُند که جرایم انتساب داده شُده به آقای بشیر، برای صُدور قراری مشابه علیه آنها نیز کافی می باشد.

نُقاط مُشترک بین "نظام" آیت الله خامنه ای با "نظام" آقای البشیر فقط در برپا کردن حُکومت دینی و قرار دادن آن بر پایه ترور شرع خُلاصه نمی شود، آنها از نظر سخاوتمندی در اعمال قهر و خُشونت علیه شهروندان خود نیز به گونه شگفت آوری به یکدیگر شبیه هستند. ویژگی آخر برای آقای البشیر اتهام "جنایت علیه بشریت" و همینطور "جنایت جنگی" را به ارمغان آورده است.

پیام مُهم حُکم دادگاه لاهه، لغو مصونیت زمامداران و پایوران رسمی کشورها از پیگرد قضایی بین المللی است؛ قراری که اختیار اعمال قُدرت حکومتها در محدوده حاکمیت ملی خود را بر پرنسیبها و منشورهای فرا ملی حُقوق بشر مُقدم می شمُرد. اکنون چنین می نماید که حریم این حیاط خلوط اختصاصی دیگر به رسمیت شناخته نمی شود، نه برای مینی ولی فقیه سودان، نه برای بُزُرگ ولی فقیه ایران و نه برای هیچ تبهکار دیگری که می تواند پُشت شنل و نشان دولتی پنهان شُده باشد.