فراسوی خبر... 23 اسفند

ترکیدن ترقه جُنبش اجتماعی زیر پای حُکومت پیش از چهارشنبه سوری

منصور امان

به مُوازت تسلا دهی رهبران و پایوران جمهوری اسلامی به یکدیگر مبنی بر "پایان فتنه" و پُر کردن سینه از باد برای به رُخ کشیدن هیبت خویش به مُخالفان و مُعترضان، حُکومت به طور یکپارچه و دسته جمعی در هراس از چهارشنبه سوری به سنگرهای دفاعی پناه بُرده است.

تنها 4 هفته کافی بود تا سرخوشی مصنوعی آقای خامنه ای و شُرکا از فتح اتوبوسی میدان آزادی به کابوس اجبار دوباره به روبرو شدن با جُنبش اجتماعی تبدیل شود. اکنون این خود حُکومت است که با بسیج گُسترده ی نظامی، امنیتی و اداری اعلام می کند که کمتر از هر کس دیگر گزافه گوییهایش را باور دارد.

تشکیل دستکم 22 ستاد بُحران فقط در تهران و اعلام آماده باش به دوایر انتظامی و نظامی و شبه نظامی 48 ساعت پیش از روز سه شنبه، 25 اسفند و در کنار آن اقدامات سراسیمه به منظور تدارُک صحنه که از ماه گُذشته به شدت در جریان است، علایم قانع کُننده ای از موفقیت گورکنان در "دفن فتنه" نیست و کمتر از آن، اعتماد به نفسی که آنها می کوشیدند نشان بدهند را به نمایش می گذارد.

در همان حال که فاتحان خود خوانده ی جنگهای 9 دی و 22 بهمن روی دور باطلی از کشف و ضبط ترقه و فشفشه های بیشتر و بیشتر در سراسر کشور سرگیجه گرفته اند، نشستهای امنیتی وزارت اطلاعات، سپاه پاسداران، شورای امنیت ملی به طور جُداگانه یا به اتفاق، وضعیت اضطراری حکومت را پروتُکُلیزه می کُند.

اوج درهم ریختگی و احساس وحشت باند نظامی - امنیتی ولی فقیه با به میدان آوردن مُلاهای حُکومتی برای نشان دادن جای بهشت و جهنم آشکار می گردد. آنها ماموریت یافته اند آنچه که اوباش تُفنگ و چُماق به دست آقای خامنه ای از عهده اش بر نمی آیند را با دُشنام گویی شرعی به چهارشنبه سوری و راندن گله وحشت زده ی مومنان به آغُل "نظام" انجام دهند.

این فقط تصور فانتزی از میزان نُفوذ مراجع مُزدبگیر بین جامعه نیست که درماندگی را به عُنوان پایه اتخاذ این ترفند مُعرفی می کند، نشانه پُر رنگ تر این است که آیت الله خامنه ای و همدستانش با هدف رهانیدن یقه ی خود از دست مُطالبات سیاسی جامعه به هر قیمت، جبهه جدیدی علیه آن و این بار با موضوع فرهنگ و سنتهای ملی اش باز کرده اند.

ترقه چهارشنبه سوری زیر پای رژیم منفجر شده است حتی پیش از آنکه خود چهارشنبه سوری رسیده باشد و تعادُل "جسم علیل" آقای خامنه ای را دُرُست هنگامی که پُز قدر قدرتی گرفته بود برهم زده است. برای رژیمی که با بیم و نگرانی انتظار یک هجوم سخت از سوی حریفانش را می کشد، وضعیت مزبور علامت بازدارنده ای ارسال نمی کند.