شبیه سازی نقد آزاد از بُلندگوی تلویزیون دولتی

منصور امان

به مُوازات سانسور هیستریک منابع خبری مُستقل و نیز دستگیری و پیگرد روزنامه نگاران و تلاشگران پهنه ی گردش آزاد اخبار و اطلاعات، باند ولی فقیه دست به شبیه سازی فضای نقد آزاد از بُلندگوی تلویزیونی خود زده است.

برای حُکومتی که در هراس از شهروندان خود اعلام می کُند حتی از نامه های شخصی آنان نیز جاسوسی خواهد کرد، نمایش "مُناظره" و تحمُل دیدگاه دگر، فقط می تواند در قالب یک طرح امنیتی و با هدف گُمراه ساختن سوژه های مُخاطب خود مطرح باشد.

با این وجود، در حالی که گلوی یک طرف "مُناظره" برای جلوگیری از شنیده شُدن صدایش به شدت فشُرده می شود، واریته ی سفارشی آقای خامنه ای سووتفاهُم زیادی پیرامون شرایط واقعی کشور ایجاد نمی کُند. قانع کردن جُنبش اجتماعی به عدم اعتراض فعال، ترک خیابان و به جای آن چُرت زدن جلوی "سیما" ی آقای خامنه ای، به ابزاری بیشتر از یک دوربین، یک مُنتقد دست چین یا اهلی شُده و دو لباس شخصی (یکی در نقش صحنه گرم کُن و دیگری به عُنوان مجری) نیاز دارد.

حتی ابراز نارضایتی آقای احمدی نژاد و دوستان از ترفند مزبور و گله گُذاری از تبدیل شُدن خود به کرم قُلاب ماهی گیری رُقبا نیز نمی تواند کُمکی به جلب مُشتری برای این بساط بکند. تنها اُمیدی که برای کارگردانان نمایش باقی می ماند، به دام انداختن اقشاری است که به طور انحصاری از سوی گوبلزهای مکتبی تغذیه فکری می شوند که این نیز خود یک مُراد از پیش حاصل شُده است! حُقوق بگیران آقای خامنه ای برای انجام ماموریتهای خود نیاز فوق العاده ای به اقناع فکری و آن هم به صورت مجازی و از طریق "جعبه جادویی" ندارند و کماکان نقد مُعامله می کُنند.

نُکته اصلی در پس راه اندازی طرح امنیتی یاد شُده این واقعیت است که حُکومت به شیوه سابق نمی تواند با جامعه روبرو شود و آن را تحت سُلطه ی قهری و تبلیغاتی خود بگیرد. "مُناظره" تلویزیونی، واکُنش حُکومت به صف بندی جامعه در برابر خود و کمانه کردن تیرهایی است که به سمت آن شلیک می کُند.

باند ولی فقیه با این حرکت اعتراف کرده است که انحصار هدایت افکار توسُط وسایل ارتباط جمعی را از دست داده است و فقط به طور مشروط و با تنظیم سیاستهای خود با فاکتورهای دیگری که تحت کُنترُل آن نیستند، قادر به انتقال مفاهیم مطلوب خویش می باشد.

رقیب غول آسای ولایت، جامعه است؛ یک رسانه ی به جُنبش درآمده با آنتنهایی قوی تر از پارازیتهای خامنه ای – ضرغامی!