لاتها و چُماقداران به مثابه هُویت ایدیولوژیک رژیم ولایت فقیه

منصور امان

جمهوری اسلامی یکی از مُهمترین مُناسبتهای دینی شیعیان که معمولا هویت ایدیولوژیک آنها را مُتمایز می کُند را با لاتهای نشان دار و چُماقداران استخدام شُده سازمان داده است. چهره ای که ولی فقیه روز گُذشته (شنبه) از "نظام اسلامی" ارایه داد، می تواند به گونه تعیین کُننده ای تردید بخشهای مذهبی برکنار مانده از رویدادهای اخیر را نسبت به سازگاری اعمال حُکومت با باورهای کلاسیک خود تقویت کُند.

در برابر انبوه مُعترضانی که در تهران و دیگر شهرهای بُزُرگ و کوچک کشور در تاسوعا به خیابان آمدند، باند نظامی – امنیتی ولایت فقیه همچون گُذشته واکُنشی جُز توسُل به تُفنگ و باتوم یا مُشت و لگد و فحاشی نداشت. اما این واقعیت که آیت الله خامنه ای شمشیر برهنه خود را در یک روز ویژه از "ماه حرام" به روی مُخالفان اش بیرون می کشد و آشکارا یک سُنت جا اُفتاده مُسلمانان را زیر پا می گُذارد، کیفیت تازه ای به آثار بیرونی سرکوب در ماه های اخیر می بخشد.

این امر هنگامی که در کنار تلاش برای کُنترُل نهادهای سُنتی – تاریخی مُسلمانان همچون هیاتهای مذهبی توسُط قرار دادن آنها تحت نظارت وزارت اطلاعات و دستگاه های پُلیسی یا گُماردن اوباش بدنام برای سرپرستی شان گُذاشته شود، در سطح لایه های سُنتی جامعه و همچنین پیروان ایدولوژیک آن تصویر به کُلی مُتفاوتی از حُکومت دینی که به ظاهر باورها و آیینهای آنها را نمایندگی می کُند، به نمایش در می آورد.

کوشش هیستریک آقای خامنه ای برای حفظ قُدرت، در حال خالی کردن پُشت رژیم او از تکیه گاه های سیاسی و مذهبی خود می باشد. او در برابر مُسلمانان همان رفتاری را پیشه کرده است که دوستان روسی و چینی اش با مُسلمانان چچن و سین کیانگ می کُنند. تفاوت مُهم اما در این است که بر خلاف آقای خامنه ای، آقایان پوتین و هوجین تاوو بند ناف مشروعیت حکومتهای شان را به مذهب خاصی گره نزده اند و ناچار نیستند برای توجیه تدابیر خود، بر آنها لباس آموزه های الهی بپوشانند.

هراس مهار ناپذیر آیت الله خامنه ای از جُنبش اجتماعی از یاد او بُرده است که رژیم ولایت فقیه یک استبداد مُتعارف نیست بلکه، استبداد مذهبی است. او یا باید بتواند هر چه زود تر جایگزینی برای مشروعیتی که به باد می دهد پیدا کُند یا اینکه آماده شکار شُدن توسُط مولفه های نیرومند تر مشروعیت در دایره "نظام" گردد. آنچه که در هر دو صورت به مصاف جُنبش اجتماعی خواهد رفت، لاشه نیمه جان یک حُکومت شکست خورده بیش نخواهد بود.