خبری هست!

منصور امان

آب که از سر گُذشت، چه یک وجب چه صد وجب! این ضرب اُلمثل قدیمی می تواند خاستگاه تدبیر امنیتی حُکومت مبنی بر قطع اینترنت و ممنوعیت 3 روزه فعالیت خبرنگاران خارجی را به خوبی شرح دهد.

اقدام مزبور، شرایطی که حُکومت با آن دست به گریبان است را با پوشش قوی تری از اینترنت پُر سرعت یا گُزارشات رسانه های خارجی، در داخل و خارج مانیفسته کرده است.

تاثیر داخلی حرکت مزبور کشف حجاب از کارزار تبلیغاتی یک ماهه حُکومت است که با خرج بی مهابای مُهره های ریز و دُرُشت خود برای سوگند خوردن به عادی بودن اوضاع و اینکه "16 آذر هیچ خبری نیست"، راه اندازی شُده بود. شکلک مزبور در همان حال که می بایست خونسردی "نظام" را به رُخ جامعه بکشد، بخشی را بترساند و گروهی را به تردید دُچار سازد، وظیفه تقویت روحیه نیروهای خودی و القای داشتن خط و برنامه به زیر مجموعه را نیز به گردن داشت.

اکنون باند ولی فقیه عمامه و کُلاه پاسبانی از سر به زمین کوفته و به میانه ی میدان جهیده است تا با صدای بُلند اعلام کُند که خبری هست؛ آنچنان سهمگین و هراسناک که نه تنها نتوانسته با نیش سرکوب روی آن قلم بگیرد بلکه، حاضر است برای فرار از کابوس اش، ژنرالهای خود را در برابر چشمان مُراقب جامعه و همچنین ابواب جمعی روحیه باخته، به جایگاه موش مُرده های لاف زن فرو کشد.

بی واسطه ترین پیام این رویکرد به مردُم و به ویژه همان بخشهایی که حُکومت شمشیر چوبی خود را رو به آنها تکان می داد این است که آیت الله خامنه ای و شُرکا هستند که می ترسند، آنها هستند که به مُحاصره درآمده اند و جُنبش ضد استبدادی می تواند و در موقعیتی هست که حلقه را از این هم تنگ تر کُند.

بازتاب بین المللی واکُنش سراسیمه حُکومت به اعتراضهای 16 آذر به همین گونه برای آن شکننده است. ایزوله کردن ایران از جهان و قیچی کردن رشته های ارتباطی مُدرن در داخل و با خارج هر چیزی جُز نشانه اعتماد به نفس دستور دهندگان آن انگاشته می شود. رژیم جمهوری اسلامی پیام می دهد که از شهروندان اش در هراس است و نسبت به ثبات خود در نگرانی عمیقی به سر می برد. برای حُکومتی که بند ناف سیاست خارجی خود را به بُحران سازی با یک طرف و بندوبست با طرف دیگر گره زده، ارسال علایم ناتوانی، یک بازی دو سر باخت به شُمار می رود.

مانور خودغرضانه باند نظامی – امنیتی آقای خامنه ای، دیکته شُده از سوی شرایطی است که جُنبش دموکراتیک با حُضور نیرومند خود پدید آورده است."نظام" ناچار گردیده بین اهمیت و پیامدهای سیاسی اقدام خود و مصالح فوری اش یکی را انتخاب کُند.

فقط کسی حاضر است به چنین مُعاوضه نابرابری تن بدهد که برای او نتیجه در هر دو حال یکسان باشد. به بیان بهتر، زمانی که آب که از سر گُذشته باشد.