ترفند پیشگیرانه ولی فقیه در آستانه اعتراضهای سراسری 13 آبان

منصور امان

روی ریلی که آیت الله خامنه ای به زمین گُذاشت، گُماشتگان وی به حرکت درآمده اند. مُعاون دستگاه قضایی حُکومت، حُجت الاسلام ابراهیم رییسی ضمن اعلام محکومیت 50 تن از بازداشت شُدگان، "ایجاد تردید" نسبت به نتیجه انتخابات را "جُرم" خواند و خواهان "استغفار و عُذرخواهی" ابراز کُنندگان آنها شُد.

هفته پیش ولی فقیه نظام، اعتراض به رُسوایی انتخاباتی خود را "جُرم" خوانده بود تا به این وسیله نسبت به قصد خویش برای تراشیدن چُماق قضایی علیه آقایان موسوی و کروبی هُشدار داده باشد. تعریف آیت الله خامنه ای و حُجت الاسلام رییسی از "جُرم" حتی بر اساس قوانین رسمی جمهوری اسلامی مبنای قانونی ندارد و از طرف دیگر، هیچیک از آنها اختیار منظور کردن جرایم دلبخواهی بدون وضع قانون جدیدی که شرایط پیگرد کیفری اتهام مورد نظر اینان را مُقرر کرده باشد را ندارد.

آیت الله خامنه ای که معمولا "قوانین" خود را به گونه محرمانه به مُجریان ابلاغ می کُند، این بار به صورت آشکار نشان داده است که چگونه قانون در جمهوری اسلامی تنها ابزار و بازیچه ای ژلاتینی در دست قُدرت حقیقی به شُمار می رود و دستگاه بنا شُده بر این خودسری، مُناسب ترین مُخاطب یا مرجع برای خواست پایبندی به پوسته ظاهری اش به شُمار نمی رود.

در همین حال، چنین نمی نماید که خط و نشان کشیدن قضایی وی از چارچوب زور آزمایی روتینی فراتر برود که در ماه های گُذشته ظرفیت سرکوب را اشباع کرده است. ولی فقیه باند نظامی - امنیتی برای افکندن تور سرکوب روی دو چهره شناخته شُده، آقایان موسوی و کروبی به در دست داشتن کُنترُل اوضاع در برابر واکُنشهای پیش بینی پذیری که این اقدام در جامعه برمی انگیزد، نیاز دارد؛ امری که به آمادگی سیاسی و لُجستیکی ورود به مدار بالاتری از سرکوب مشروط می شود و مفهوم عملی آن قُمار بر سر همه یا هیچ خواهد بود.

برای دریافتن این امر که باند ولی فقیه توهُم زیادی پیرامون نتیجه نامُوفق جنگ آخرالزمانی خود ندارد، می توان به اختلاف شدیدی که بین گرایشهای اصلی آن بر سر این راهکار در گرفته، مُراجعه نمود. "عُقلا"یی که چندان مایل نیستند سرنوشت خود را به محصول انتخاباتی آقای خامنه ای و با این واسطه به خود او گره بزنند، در این میان به صورت آشکار از دریچه "طرح آشتی"، "حکمیت"، "دولت وحدت ملی" و جُز آن به بارگاه وی وارد می شوند.

بر این اساس، رجز خوانی آیت الله خامنه ای و گُماشتگان وی و مانور آنها گرد "جُرم" و پیگرد قضایی را می توان ترفندی پیشگیرانه در آستانه اعتراضهای سراسری 13 آبان ارزیابی کرد. ولی فقیه و باند نظامی – امنیتی او به گونه بیهوده ای تلاش می کُنند با تهدید، تطمیع و مُنزوی کردن دو نامزد نمایش انتخابات ریاست جمهوری، خیزش اجتماعی علیه حُکومت را عقب برانند.

دستکم پس از "روز قُدس"، حتی کاهلان خوش نشین زیر خیمه "نظام" نیز دریافته اند که این مُعادله بر دو پای لنگ ایستاده است. آقای خامنه ای نمی خواهد بفهمد چون حل مُعما، حل خود او نیز هست.